2009 – Τουρνουά WATER POLO Μίνι-Κορασίδων (96+), Δεκέμβριος

Ιστορία
"Οι ρίζες της υδατοσφαίρισης ξεκινούν από την ανατολική Ινδία, όπου Βρετανοί στρατιώτες πειραματίζονταν με ένα νέο είδος παιχνιδιού με μπάλα, χρησιμοποιώντας άλογα. Το παιχνίδι αυτό, μεταφέρεται στην Αμερική και στην Ευρώπη, όπου και εξελίσσεται. Αρχικά στην Αμερική το παιχνίδι λεγόταν softball water polo, όπου η μπάλα ήταν ένα είδος σαμπρέλας. Το παιχνίδι αυτό αρχικά ονομάστηκε water polo γιατί οι παίκτες ίππευαν βυτία που επέπλεαν στο νερό, τα οποία έμοιαζαν με ψεύτικα άλογα, ενώ χειρίζονταν την μπάλα με μπαστούνια (όμοια με αυτά που χρησιμοποιούν και σήμερα στο κλασσικό πόλο με τα άλογα)".
"Οι πρώτοι κανονισμοί του αθλήματος, ξεκινούν από το Ναυτικό Όμιλο του Λονδίνου το 1870, σύμφωνα με τους οποίους, επιτρέπονταν το βούλιαγμα των αντιπάλων, η κατοχή της μπάλας κάτω από το νερό, καθώς και το σκοράρισμα, με τη χρήση και των δύο χεριών. Το 1880, η Σκοτία επιφέρει σημαντικές αλλαγές στους κανονισμούς του παιχνιδιού, σύμφωνα με τους οποίους, καθορίζεται ο αριθμός των παικτών στους 7, όπως και των διαστάσεων του τέρματος. Η υδατοσφαίριση απέκτησε σύντομα πολλούς οπαδούς, ιδιαίτερα στις χώρες της πρώην Bρετανικής Aυτοκρατορίας" (Από το site της IOC).
Η υδατοσφαίριση περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι το 1900, με τη Μεγάλη Βρετανία, να κερδίζει τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1900, 1908, 1912 και του 1920. Η γυναικεία υδατοσφαίριση ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα στην Ολλανδία και για πρώτη φορά μπήκε στο Ολυμπιακό πρόγραμμα το 2000 στην Ολυμπιάδα του Σύδνεϋ. Στις διεθνείς διοργανώσεις εφαρμόζονται οι κανονισμοί της Διεθνούς Ομοσπονδίας Υγρού Στίβου (FINA, Federation Internationale de Natation).
Κανονισμοί
Κάθε ομάδα αποτελείται από 7 βασικούς παίκτες (ένας από τους οποίους είναι ο τερματοφύλακας) και 6 αναπληρωματικούς στους οποίους μπορεί να υπάρχει και 2ος τερματοφύλακας. Ο αγώνας διαρκεί 4 περιόδους, διάρκειας 7 λεπτών καθαρό χρόνο (σε κάθε σφύριγμα του διαιτητή σταματάει ο χρόνος). Ανάμεσα σε κάθε περίοδο, πραγματοποιείται 2λεπτη διακοπή. Τέρμα επιτυγχάνεται, όταν ολόκληρη η μπάλα περάσει τη νοητή γραμμή του τέρματος. Κάθε ομάδα δικαιούται 2 timeout ενός λεπτού στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού και ένα 3ο σε περίπτωση που υπάρχει παράταση.
Στην αρχή του αγώνα και κάθε περιόδου η μπάλα τοποθετείται στη μέση του γηπέδου, μέσα σε ένα ειδικό σημαντήρα και οι παίκτες παρατάσσονται στην γραμμή της εστίας τους. Με το σφύριγμα του διαιτητή ο σημαντήρας αποσύρεται και αφήνει τη μπάλα ελεύθερη, να επιπλέει στο νερό. Ο ταχύτερος παίκτης από κάθε ομάδα κολυμπά για να φτάσει πρώτος τη μπάλα και να τη μεταβιβάσει στους συμπαίκτες του παίρνοντας έτσι το πλεονέκτημα στην επίθεση. H επιτιθέμενη ομάδα έχει δικαίωμα 30 δευτερολέπτων για να εκδηλώσει επίθεση. Σε περίπτωση που ο χρόνος της επίθεσης περάσει, τότε η αμυνόμενη ομάδα, κερδίζει τη μπάλα και έχει το δικαίωμα της επίθεσης. Μετά από κάθε γκολ, οι παίκτες πηγαίνουν στο τμήμα της πισίνας που βρίσκεται προς την εστία τους και η ομάδα που δέχθηκε το γκολ βάζει την μπάλα στο παιχνίδι. Σε περίπτωση που ο αγώνας λήξει ισόπαλος, υπάρχει παράταση δύο 3λεπτων περιόδων. Οι παίκτες βρίσκονται μέσα στο νερό χωρίς να επιτρέπεται να αγγίζουν τον πυθμένα της πισίνας (συμπεριλαμβανομένου και του τερματοφύλακα), ενώ δεν επιτρέπεται να κρατούν την μπάλα με τα δύο χέρια (με εξαίρεση τον τερματοφύλακα) ή να την χτυπούν με την γροθιά τους.
Τον αγώνα διευθύνουν 2 διαιτητές που γνωστοποιούν τις αποφάσεις τους, τόσο προς τους παίκτες, όσο και προς τη γραμματεία με συγκεκριμένες κινήσεις των χεριών τους και με την σφυρίχτρα. Οι κριτές των τερμάτων βρίσκονται στις άκρες της πισίνας, στη γραμμή του τέρματος, αλλά στην αντίθετη από τον διαιτητή πλευρά. Οι χρονομέτρες κρατούν το χρόνο του παιχνιδιού, το διάστημα που πρέπει να μείνει έξω από τον αγώνα κάποιος παίκτης που αποβλήθηκε, τον χρόνο που κρατά κάποια ομάδα την μπάλα στην κατοχή της και σφυρίζουν για να δείξουν το τέλος της περιόδου. Η γραμματεία καταγράφει το σκορ και τα σκληρά φάουλ.
Υπάρχουν 2 είδη φάουλ, τα ελαφρά και τα πιο βαριά, τα οποία επισύρουν διάφορες ποινές:
α) ελαφρά, όπου για καθένα από αυτά παραχωρείται φάουλ εις βάρος της ομάδας.
β) βαριά, που καταλογίζονται όταν γίνει οποιαδήποτε σκόπιμη σωματική ενέργεια σε βάρος αντιπάλου ή διαιτητή και όταν υπάρξει αντιαθλητική πράξη. Υπολογίζονται ως ποινές και τιμωρούνται με αποβολή 20 δευτερολέπτων. Όποιος συμπληρώσει 3 ποινές αποβάλλεται οριστικά από τον αγώνα και μπορεί να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο παίκτη μετά από 20 δευτερόλεπτα. Αποβολή για βιαιοπραγία επιφέρει την ποινή χωρίς αντικατάσταση, όπου η ομάδα παίζει τον υπόλοιπο αγώνα με ένα παίκτη λιγότερο. Τα βαριά φάουλ τιμωρούνται είτε με φάουλ ή με πέναλτι, αναλόγως του σημείου στο οποίο διεπράχθησαν. Σε περίπτωση που γίνει βαρύ φάουλ μέσα στην γραμμή των 4 μέτρων τιμωρείται με πέναλτι.
Αγωνιστικός χώρος (FOP)
Η υδατοσφαίριση είναι ομαδικό άθλημα που διεξάγεται σε πισίνα διαστάσεων μήκους 30 μέτρων και πλάτους 20 μέτρων (άντρες και γυναίκες). Στις δύο άκρες τις πισίνας, είναι τοποθετημένες οι εστίες που έχουν άνοιγμα 3 μέτρα και ύψος 90 εκατοστά, πάνω από την επιφάνεια του νερού.
Το ελάχιστο βάθος που πρέπει να έχει η πισίνα είναι 2 μέτρα. Κατά μήκος της πισίνας υπάρχουν τοποθετημένοι 3 κώνοι διαφορετικού χρώματος.
7 μέτρα-πράσινος κώνος. Ο παίκτης που βρίσκεται στα 7 μέτρα και έχει φάουλ μπορεί να κάνει απευθείας σουτ, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να δώσει πάσα.
4 μέτρα- κίτρινος κώνος. Είναι το σημείο που χτυπάει ο παίκτης το πέναλτι.
2 μέτρα-κόκκινος κώνος. Ο παίκτης που εισέρχεται στα 2 μέτρα χωρίς την μπάλα χρεώνεται offside.

Για την Ελλάδα
Το άθλημα της υδατοσφαίρισης είναι Ολυμπιακό άθλημα που καθιερώθηκε από τις πρώτες κιόλας Ολυμπιάδες σαν βασικό ένσφαιρο ομαδικό άθλημα. Πρωτοεμφανίστηκε στην Αγγλία όταν το Bournemouth Premier Club διοργάνωσε το πρώτο πρωτάθλημα του Aquatic Hand Ball στις 13 Ιουλίου του 1876. Ποικίλα παιχνίδια με μπάλα παιζόντουσαν στο νερό πριν από αυτή την ημερομηνία. Το πρώτο Διεθνές παιχνίδι διεξήχθη με τους νέους κανονισμούς που αποφασίσθηκαν το 18888 στο Annual General Meeting της A.S.S. στην Αγγλία και ήταν εναντίον της Σκοτίας. Η Αγγλία κυριαρχούσε στα χρυσά μετάλλια στις πρώτες Ολυμπιάδες 1900, 1908, 1912, 1920. Το 1900 ήταν και η πρώτη Ολυμπιάδα το πόλο σαν exhibition στο Παρίσι. Στην Ελλάδα για πρώτη φορά διοργανώνεται Πρωτάθλημα το 1928 με Πρωταθλητή την Ομάδα του ΑΡΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Στα πρώτα αυτά χρόνια με πολλές δυσκολίες, ελάχιστους αγωνιστικούς χώρους, αλλά όχι με περιορισμένο αγωνιστικό ενδιαφέρον, αρχίζει και η μονοπώληση των τίτλων από τον ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ φτάνοντας μέχρι την δεκαετία του 1990 όπου νέες Ομάδες όπως η ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ και η ΓΛΥΦΑΔΑ εμφανίζονται και έτσι αρχίζει και το μοίρασμα των τίτλων εκατέρωθεν.(ΠΗΓΗ: ATHOC)
ΠΗΓΗ  ΚΟΛΥΜΒΗΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Για να δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τον τελικό αγώνα υδατοσφαίρισης κάντε κλικ εδώ