Είναι Κυριακή πρωί και έχω βγει μαζί με τους γονείς μου για την αγαπημένη μου βόλτα στην Πλατεία Αλεξάνδρας, μια από τις ωραιότερες πλατείες του Πειραιά. Από εδώ ψηλά θαυμάζουμε το ειδυλλιακό τοπίο της φημισμένης παραλίας «Βοτσαλάκια» ή «του Παρασκευά».

       Από  αυτό το ύψος διακρίνουμε το μέγεθος της παραλίας που απλώνεται στα πόδια μας για περίπου 1.5 χλμ. Στα δεξιά μας βλέπουμε τη Μαρίνα Ζέας, που χρόνια τώρα φιλοξενεί από πολυτελή γιοτ μέχρι ψαροκάικα και τους προσφέρει προστασία και ασφάλεια από τα άγρια κύματα του Σαρωνικού τους χειμερινούς μήνες. Αριστερά μας βλέπουμε τον παραλιακό δρόμο και τις δαντελωτές ακτές με τους μικρούς κόλπους μέχρι το ύψος της Γλυφάδας. Στο βάθος του ορίζοντα με ευκολία διακρίνουμε με γυμνό μάτι το νησί της Αίγινας, αφού η μέρα είναι ηλιόλουστη και χωρίς συννεφιά. Στην άκρη της παραλίας λίγα μόλις μέτρα από την ακτή βρίσκεται το γνωστό από τ’αρχαία χρόνια νησί του Κουμουνδούρου.

       Κατεβαίνοντας προς την παραλία, συναντάμε τη Λέσχη Χειμερινών Κολυμβητών και τα δύο γήπεδα 5Χ5 στο αριστερό μας χέρι. Στη συνέχεια βλέπουμε την κυματόβρεχτη καφετέρια “HARD ROCK CAFE” και το Δημοτικό Κολυμβητήριο Πειραιά. Στο νου μου έρχονται ένα σωρό ευχάριστες στιγμές που έχω περάσει εκεί παίζοντας πόλο. Φτάνοντας προς το τέλος περνάμε δίπλα από τα γήπεδα μπάσκετ και τέννις. Σταματάμε για λίγο πλάι στο κύμα που βρέχει τα βότσαλα της παραλίας χάρη στα οποία πήρε και το όνομά της. Μάταια προσπάθησαν να την καλύψουν με άμμο, γιατί αυτά ξεπροβάλλουν με τη βοήθεια της θάλασσας τους χειμερινούς μήνες και μας θυμίζουν την παρουσία τους.

       Αισθάνομαι υπερήφανος που ζω δίπλα σ΄αυτό το κομμάτι του Πειραιά και έχω συχνά την ευκαιρία να περνώ τον ελεύθερο χρόνο μου και να συναντώ τους φίλους μου σε κάποιον από τους αθλητικούς χώρους.

                                                                                 Μάνος Φιλτικάκης Α1